پولی ین (نویسنده نظامی یونانی، سده ۲ م) به استناد منابع عهد اسکندر (حکومت ۳۳۶-۳۲۳ پیش از میلاد)، در رساله «حیله‌ها و فنون جنگی» برنامه غذایی و ۶۳ نوع مواد خوراکی مصرفی روزانه شاه و دربار هخامنشی، با قید مقدار هر یک را که روی ستونی مفرغی حک شده بود، ارائه داده است. در این فهرست مقدار زعفران مصرفی روزانه دربار هخامنشیان ۲ مین (هرمین ۴۹۸ گرم) ثبت شده است. یوستی با ارائه فهرستی از انواع خوراکی‌های روزانه داریوش از جمله «تافتون‌ها و گرده‌های لطیف زعفران زده که از سه جور گندم اعلای مصرف و یونان و سه قسم جو و گندم سیاه تهیه می‌شده» ذکر کرده است. پلین (طبیعی دان رومی، ۲۳-۷۹م) یادآور می‌شود که شاهان مغ‌ها از مرهم (در واقع کرم زیبایی) عجیب که از یک گیاه سیلیسی (نوعی جگن) با زعفران و چربی بدن شیر تهیه می‌شد – برای لطافت و زیبایی (پوست بدن) به کار می‌بردند. استفاده از روغن آرایشی زعفران‌دار، به پیروی از سنت‌های قدیم، در عصر پارت‌ها نیز معمول بوده و بانوان خوش‌‌پوش پارتی از آن بهره می‌گرفته‌اند.